,,Bliski Wschód" | forum dyskusyjne [ Gość ]

Berger · Sentinel

Dzisiaj z dużą pompą prezydenci Wiktor Juszczenko i Aleksander Kwaśniewski ,,otwierają" Cmentarz Orląt we Lwowie. Rzecz w tym, że niczego tam nie trzeba ,,otwierać", głośny, szesnastoletni spór polsko - ukraiński dotyczył treści tekstu na tablicy, a sama nekropolia (w dobrym stanie) istnieje od lat i stanowi obowiązkowy punkt odwiedzin bawiących we Lwowie turystów polskich. A jak już ktoś tam będzie, zgrzeszyłby, gdyby nie zwiedzil też pozostałej części pięknego Cmentarza Łyczakowskiego.

Berger · Sentinel

Rowerem na Ural

Sekcja Rowerzystów Miejskich z Poznania serdecznie zaprasza do wysłuchania w środę, 29 XI 2006 r., w godz. 21.00-21.30 na antenie Radia Emaus (89,8 Mhz) - http://www.radioemaus.pl/ kolejnego rowerowego programu RESOR, realizowanego przy współpracy stowarzyszenia.
Rowerowa audycja ukazuje się w ostatnią środę każdego miesiąca. Program
RESOR informuje o perspektywach rozwoju infrastruktury rowerowej w Poznaniu i działalności stowarzyszenia. Podczas audycji prezentowane są również rowerowe trasy turystyczne.
Gościem jutrzejszego programu będzie Agnieszka Koper, która opowie o swej rowerowej wyprawie na Ural.

Berger · Sentinel

"Krym - ukraińskie rozmaitosci" to tytuł pokazu, organizowanego przez Klub 7 Kontynentów. Slajdy ze swojej wakacyjnej podrozy na Wschod pokaza Agnieszka Krajewska i Przemyslaw Taront. Pokaz odbedzie się dziś, 9 stycznia br., w auli Wyzszej Szkoly Bankowej przy ul Ratajczaka 5/7 w Poznaniu (wejscie od ul. Kosciuszki), o godz. 19.00.
Wiecej informacji na stronie www.k7k.pl.

Berger · Sentinel

W poznańskim Zamku cesarskim 23 lutego br. rozpoczną się Dni Kultury Gruzińskiej.
Godz. 17.00 Otwarcie wystawy Dzisiejsza Gruzja oczyma polskiego reportera
Wystawa odbywa się w ramach Dni Kultury Gruzińskiej
Hol Parterowy (wstęp wolny)
18.00 Koncert "Wieczór w Gruzji", w wykonaniu duetu Abadelia (M. Czartolani i Z. Pirveli)
Sala Kominkowa (wstęp wolny)
A dzień później:
17.00 Gruzińskie dziedzictwo kulturowe, film dok., reż. Rezo Tabukaszwili, Gruzja 1985,
Sala Wielka (bilety: 1 zł)
19.00 Iawnana reż. Nana Dżanelidze, Gruzja 2005, 75’
Sala Wielka (bilety: 1 zł)

Berger · Sentinel

Kilka słów o wspomnianej wyżej wystawie:
23.02.07 o godz. 17.00 w Holu Parterowym Zamku cesarskiego otwarta zostanie ekspozycja fotografii Justyny Mielnikiewicz pt. Dzisiejsza Gruzja oczyma polskiego reportera. Prezentowane zdjęcia powstały w latach 2001-2006. Są one częścią większego projektu na temat południowego Kaukazu o tytule TRENS Caucasus, nad którym artystka pracuje od 2001 roku. Wystawa stanowi fotograficzną dokumentację części południowego Kaukazu: Gruzji i regionów o niepewnej przynależności terytorialnej, jak Abchazja i Południowa Osetia. Tematyka zdjęć obejmuje szeroki zakres życia w tym regionie: odnosi się do kulturowego, społecznego, religijnego i politycznego kontekstu dając razem pełny obraz sytuacji, w jakiej znajduje się ta część świata.
Justyna Mielnikiewicz, absolwentka UJ, w 1999 została finalistką ogólnopolskiego konkursu fotograficznego Magazynu Gazety Wyborczej i firmy Agfa. Od 1999 pracowała jako fotoreporter w Gazecie Wyborczej i Przekroju. Od 2002 roku na stałe mieszka w Tbilisi. Współpracuje z gruzińską gazetą 24Godziny, internetowym pismem eurasianet.org i dziennikiem New York Times.
Wystawa czynna będzie do 28.02.07.

Berger · Sentinel

Może nie do końca to "Bliski Wschód", ale...

"Syberia - głosy nieznane" to impreza, która odbędzie się w poznańskim Zamku w czwartek, 1 marca. O godz. 11.00 rozpoczną się wykłady i dyskusje: "Polacy na Syberii - historia i tradycje muzyczne". O 15.00 - kolejne wykłady i dyskusje: "Buriaci - szamanizm i muzyka". Wreszcie o 17.30 odbędą się warsztaty tańców pod hasłem "Polki syberyjskie".

Berger · Sentinel

Bardzo ładnie napisał nasz brat z południa o naszych braciach z północnego wschodu. Zwróćcie uwagę zwłaszcza na fragment o polskich drogach...

Litva jezerním labyrintem k jantarovému pobřeží

Do pobaltských států míří stále víc turistů. Litva, nejjižnější a největší z nich, je zemí, kde najdete zajímavé památky, krásnou přírodu i přívětivé lidi. Někdejší sovětská republika, která se mění ze dne na den, žije katolickou vírou, ale i basketbalem.

Všechna hlavní města Litvy

Litva je státem, který má velmi bohatou a slavnou historii. Zatímco Lotyšsko a Estonsko byly až do počátku 20. století neustále pod něčí nadvládou, Litva byla ve středověku jednou z hlavních evropských velmocí. V dobách největšího územního rozmachu za vlády velkoknížete Vytautase sahala na počátku 15. století od Baltského moře až k moři Černému. Státnímu celku, který tehdy dominoval východní Evropě, vládla velkoknížata z různých hlavních měst.
Prvním správním centrem Litvy bylo Kernavė, dnes malá vesnička nad zákrutou řeky Neris severozápadně od Vilniusu. Právě tady se ve 13. století utvářely počátky litevské státnosti. Dnes toto první litevské "hlavní město“ připomínají už jen umělé travnaté pahorky jako pozůstatek původního opevnění.
Dalším bývalým hlavním městem Litvy je Trakai. Městečko v malebném místě uprostřed jezer kousek na jihozápad od Vilniusu bylo správním centrem Litvy v dobách jejího největšího územního rozmachu.
Památkou na toto období je ostrovní hrad, jehož stěny spadají přímo do jezera. Původní hrad byl zničen v 17. století a jeho dnešní podoba je výsledkem nedávné rekonstrukce. Původní půdorys hradu byl zachován, ale jednotlivá křídla byla na zbytky kamenného zdiva dostavena z červených cihel, takže replika hradu působí sice malebně, ale určitě ne věrohodně.
Mezi válkami byl hlavním městem Litvy krátce také Kaunas. Šlo o nouzové řešení - oblast kolem Vilniusu byla v té době obsazena Polskem.
Dnes je Kaunas druhým největším litevským městem a kromě Starého Město má také živou pěší zónu, kde byl v 90. letech 20. století vydán zákaz kouření. Postupně se z tohoto sympatického nápadu stal jen symbol cedule zakazující kouřit sice na začátku pěší zóny stojí dodnes, cigarety se tu ale kouří ostošest.

Vilnius, město kostelů

Dnes je hlavním městem Litvy je Vilnius. Od středověku tomu tak bylo během historie několikrát. Vilnius je velmi čistým a upraveným městem plným zeleně. Síť cyklistických stezek by mohla být pro leckteré české město příkladem. Přestože historie města sahá až do středověku, jeho současný vzhled je modernější. Vilniusu dominují barokní a klasicistní stavby.
Při procházce snad každého udeří přes oči množství kostelů. Nahlédnete-li při bohoslužbě do některého z nich, určitě uvidíte plné lavice. V Litvě i dnes chodí do kostela většina lidí, od nejstarších po nejmladší. Přestože Litevci byli ve středověku národem, který jako poslední v Evropě přijal křesťanství, a přestože éra sovětské okupace systematicky likvidovala náboženskou víru a symboly, je dnes většina Litevců hluboce věřícími katolíky.

Basketbal, druhé 'náboženství' Litevců

Velká část litevského území slouží zemědělství hlavně střední a západní Litva je nekončící rovinou s poli a loukami. Litevská vesnice má vždy upravený kostel, pár původních, nejčastěji žlutě natřených dřevěných domů a pár domů nových, zděných.
Tak jako u nás na pláccích uprostřed vesnic hrají děti fotbal nebo vybíjenou, v Litvě je uvidíte hrát basketbal nebo alespoň házet na koš.
Litevci o sobě tvrdí, že basketbal je jejich druhým náboženstvím. Utkání svého národního týmu na olympijských hrách nebo mistrovstvích světa bývají národním svátkem a radost po vítězstvích nezná mezí. A Litevci si vítězství v basketbal užijí až dost, jejich basketbalisté se z vrcholných světových či evropských akcí jen málokdy vracejí bez medaile.

Jezerní labyrint

Východ Litvy je pro změnu oblastí s nekonečnými lesy a jezerními plošinami. Jezer jsou tady tisíce. Na výlet svérázným jezerním labyrintem se lze vydat na loďce. Jezera jsou vzájemně propojena přírodními i umělými kanály.
Na březích se objevují malé osady s typickými žlutě natřenými dřevěnými domky s prosklenými verandičkami. Kolem nich se táhnou políčka s řádky brambor. Uprostřed některých vesnic nebo na rozcestích stojí typické litevské dřevěné kříže se soškami s náboženskými motivy.
Něco tu však chybí: lidé. Za celý den plavby na lodičce nebo pěšího výletu jich potkáte možná deset. V nevelkých vesničkách žije vždy jen několik starších obyvatel. Pouze v létě, případně o víkendech vesnice ožívají díky chalupářům.
Cesty a prašné silnice se mezi vesničkami neustále větví, kříží a sbíhají. Litevské (ale i lotyšské a estonské) vesnice zejména v odlehlejších končinách totiž nejsou jako u nás kompaktními, jasně ohraničenými sídly. Spíše se jedná o malé skupinky domů, nepravidelně rozházené po krajině.

JAK SE TAM DOSTAT

Přestože Litvu leckdo považuje za vzdálenou zemi, neleží od nás o nic dále než třeba střední Francie. Vzdálenost Praha-Vilnius je asi 1050 km.
Vydáte-li se do Litvy autem, zabere cesta z Prahy do Vilniusu asi 15-18 hodin, z Ostravy asi 13-16 hodin čisté jízdy. S přestávkami tedy počítejte raději s jízdou přes jeden den a jednu noc, nebo si cestu rozvrhněte na dva dny a přenocujte ve středním Polsku. Cesta přes Polsko po často úzkých hrbolatých silnicích rozhodně není moc příjemná, kvalita litevských silnic je však nesrovnatelně vyšší.
Letecky - do Vilniusu létá z Prahy 1-2x denně přímá linka ČSA. Chcete-li ušetřit, zkuste levnější lotyšskou společnost Air Baltic, která působí také v Litvě a nabízí přímé lety do Vilniusu např. z Berlína.
Do Litvy se lze dostat také 1x týdně autobusem se společností Eurolines která jezdí z Prahy a Hradce Králové do Kaunasu a Vilniusu (cesta z Prahy do Vilniusu trvá asi 18 hodin). Linka odjíždí z Prahy do Litvy každou neděli, zpátky každý pátek.
Přímé vlakové spojení do Litvy neexistuje, je třeba přestoupit ve Varšavě. Osud jezdí každý den v 7.30 přímý spoj do litevského Šeštokai, kde přestoupíte kvůli změně rozchodu železnice na navazující spoj do Vilniusu (příjezd kolem 18.00 litevského času). Zpáteční spoj vyjíždí z Vilniusu rovněž každý den ráno a do Varšavy přijíždí večer.

KDE BYDLET

V litevských městech lze najít ubytování od špičkových pětihvězdičkových hotelů přes běžné tříhvězdičkové až po jednoduché hostely a ubytovny. Dobře vybavené a moderní kempy se nacházejí spíše mimo města a není jich příliš mnoho, častější jsou jednoduchá tábořiště se základním vybavením.
Zajímavým tipem je ubytování na farmách – Litevská asociace pro venkovskou turistiku sdružuje stovky takových ubytovatelů ve všech koutech země. Výhodou je příjemné prostředí a příznivé ceny.

JAKÉ JSOU CENY

S trochou generalizace jsou stejné jako u nás, nejdráže je samozřejmě ve Vilniusu, případně Kaunasu a Klaipėdě. Nocleh v tříhvězdičkovém hotelu přijde na 500-1000 Kč/os. se snídaní, v ubytovně na 250-500 Kč (obvykle bez snídaně). Ceny potravin se velmi podobají našim. Hlavní jídlo v restauraci přijde obvykle na 80-200 Kč.
Chcete-li ušetřit, využijte jednoduché kafeterie (litevsky kavine), kterých je hlavně v menších městech dostatek. Porce jsou trochu menší, ale většinou vám naservírují výborné místní speciality za nízkou cenu. Cesta vlakem nebo autobusem stojí v přepočtu přibližně 1 Kč/km.

NA CO SI DÁT POZOR

Ve větších městech se mějte na pozoru před kapesními krádežemi a před krádežemi aut (zejména pokud jedete vlastním vozem se zahraniční SPZ). Venkov je naopak velmi bezpečný, pozor si dávejte jen na občasné toulající se psy.
Počítejte s častými policejními kontrolami na silnicích i v městských ulicích. Pokud vás bude policie pokutovat, často se vám podaří policisty uplatit (na rozdíl od Lotyšska a zejména Estonska, kde je policie zcela neúplatná), spoléhat na to ale nelze.
Litevci jsou silně věřícími katolíky, mějte to na paměti při hovorech s nimi. Při návštěvách kostelů či poutních míst se chovejte tiše a distingovaně.

LITEVŠTINA

Litevský jazyk je nejarchaičtějším indoevropským jazykem. Spolu s lotyštinou tvoří samostatnou baltskou jazykovou skupinu, která se vzdáleně podobá jazykům slovanským (např. má 7 pádů a infinitiv zakončený na –ti).
I během několikadenní návštěvy si rychle všimnete, že všechna podstatná jména mužského rodu končí v litevštině na as, případně is nebo us. Platí to i pro cizí slova, která se navíc přepisují foneticky, takže se na ulici běžně setkáte s cedulemi "baras, boulingas, snukeris, biliardas“ a třeba francouzského spisovatele Guy de Maupassanta litevci přepisují... Gi de Mopasanas. :)

STRAVOVÁNÍ

Litevská kuchyně je bohatá na pokrmy z brambor, řepy, hub a různých druhů masa vč. ryb. Častým dochucovadlem je smetana a kopr, který objevíte skoro v každém jídle. Pokud vám kopr nechutná, upozorněte na to obsluhu v restauraci dostatečně předem.
Litevskou specialitou jsou cepelíny (litevsky cepelinai), jakési velké bramborové knedlíky plněné mletým masem a zalité smetanou. Cepelíny jsou levné a velmi vydatné jídlo. Tuto kalorickou bombu si většina cizinců velmi oblíbí, menšina ji upřímně nesnáší.
V přímořských oblastech určitě vyzkoušejte pečené nebo jinak upravené ryby. Např. na Kurské kose se v létě prodávají skoro v každém domě a chutnají skvěle. Typickým nápojem je pivo, které je i pro českého fajnšmekra chuťově velmi přijatelné. Nejznámějšími značkami jsou Utenos, Švyturys a Kalnapilis. Specialitou jsou medovina a medové likéry (Litevci jsou mj. národem včelařů).

CO SI PŘIVÉZT

jantar, který se těží z Baltského moře a prodává se na každém kroku
dřevořezby (umělecké dřevořezbářství má v Litvě dlouhou tradici)
Vydáte-li se v Litvě k Baltskému moři, určitě nezapomeňte zajet na Kurskou kosu. Kosa je protáhlý poloostrov "připevněný“ k souši v ruské Kaliningradské oblasti, z Litvy je tedy dostupný pouze lodí.
Asi čtvrtina plochy Kurské kosy je pokryta písečnými přesypy. Ty se táhnou zejména podél východního pobřeží, na některých místech však zasahují i dále od břehu. Množství písečných přesypů vyneslo Kurské kose přízvisko "Baltská Sahara“. Se skutečnou Saharou má však Kurská kosa společné pouze ony písečné přesypy, nejedná se o poušť ani polopoušť.
Písečné duny, nezpevněné travou a neobklopené lesy a křovinami, znamenaly a místy dosud znamenají neustálé nebezpečí pro vesnice a osady na Kurské kose. V 19. století bylo několik vesnic pískem doslova zasypáno a lidé museli založit nové osady.
Největšími vesnicemi na Kurské kose jsou Juodkrant a Nida. Obě jsou vyhledávanými prázdninovými letovisky. Bylo tomu tak již mezi válkami, kdy v Nidě pobýval například německý spisovatel Thomas Mann. Dnes se v Mannově sídle, ležícím na severním okraji Nidy, nachází jeho muzeum. Dřevěných domů, podobných tomu Mannovu, se v Nidě nacházejí desítky. Často jde o původní rybářské usedlosti z 19. století.

Jantarové pobřeží

Kurská kosa je také jedním z největších světových nalezišť jantaru. Slovo jantar dal světu litevský jazyk (litevsky se řekne gintaras).
V období před asi 50 miliony let rostly v lesích kolem Baltského moře lesy bohaté na pryskyřici. Ta stékala do řek a posléze se usazovala v říčních deltách, kde zkameněla. V těchto místech se dnes nacházejí ložiska jantaru, který má nejčastěji hnědou, okrovou, oranžovou nebo žlutou barvu. Výrobky z něj lze dnes nejen v Nidě, ale v celé Litvě koupit skoro na každém kroku.

JOSEF MIŠKOVSKÝ

Berger · Sentinel

Fotorelacja z wyprawy poznańskich studentów do słonecznej Gruzji i na Kaukaz Wschodni:

http://gruzin.webd.pl/gruzja/grugalerie.php

Berger · Sentinel

A oto, jakem ja zapisał relację uczestnika wyprawy:

Grupa poznańskich studentów powróciła niedawno z Kaukazu. Zdobyli pięciotysięcznik i... poznali doradcę prezydenta Gruzji ds. integracji z NATO.
Kaukaskie bezdroża
Michał Napierała, Marek Kaluba, Jędrzej Korbal i Michał Drożdż najpierw dotarli do Rygi. W tym nadbałtyckim mieście ich czekany budziły duże zainteresowanie. Nie każdy bowiem wie, że właśnie ze stolicy Łotwy można najtaniej dolecieć do Tbilisi.
Kazbek we mgle
Ze stolicy Gruzji zaś marszrutkami, czyli busikami, trzeba następnie dotrzeć do Kazbegi - nadgranicznego miasta przemytników i turystów.
- Dopiero stamtąd wyruszyliśmy w prawdziwe góry - opowiada Michał Drożdż. - Udało nam się zdobyć tonący we mgle Kazbek, szczyt mierzący 5047 metrów n.p.m.
Po drodze poznańscy podróżnicy spotykali zadziwiająco dużo Polaków, a także naszych sąsiadów - Czechów, Słowaków i Litwinów.
- Z Czechami nawet graliśmy w karty - śmieje się nasz rozmówca.
Poznaniacy maszerowali w pobliżu granicy Gruzji ze zbuntowaną republiką Południowej Osetii. Jednak po drodze napotkali tylko jeden posterunek wojskowy. Mundurowi nie próbowali ich powstrzymać; wręczyli im tylko kartkę z tekstem po gruzińsku - prawdopodobnie pozwolenie na dalszą wędrówkę.
- Większym utrudnieniem niż wojskowi był brak oznaczonych szlaków - mówi Michał. - Mieliśmy sowieckie, topograficzne mapy wojskowe sprzed 20 lat, które czasem okazywały się nieaktualne. Zdarzało się więc, że zamiast ścieżką, szliśmy po kolana w strumieniu.
Gruzińska gościnność
W ten sposób poznaniacy dotarli do Szatili, gdzie znaleźli nieopisaną w przewodnikach, imponującą twierdzę z IV wieku n.e. i... ekipę filmowców z USA. Amerykanie nagrali wypowiedzi Polaków o ich wrażeniach z podróży przez Gruzję.
Z Szatili studenci wyruszyli autostopem przez góry do Mccheta i następnie Kachetii, gdzie znajdują się ruiny akademii Ikalto, którą Persowie zburzyli w XI wieku.
- Przez cały czas doświadczaliśmy legendarnej, gruzińskiej gościnności - opowiada podróżnik. - Ktoś nam chciał ofiarować sześciokilowy krąg miejscowego sera, inni zapraszali na nocleg do swoich domów.
A kiedy poznaniacy ponownie przybyli do Tbilisi, na ulicy zaczepił ich przechodzień, którym okazał się... doradca prezydenta Gruzji ds. integracji z NATO.
- Okazał się bardzo miły - podkreśla Michał. - Przenocował nas, oprowadził po mieście, opowiadał o intrygach Rosjan w Abchazji i Osetii oraz dopytywał, jak się żyje w kraju... rządzonym przez bliźniaków. Było to bowiem jeszcze przed wyborami.

(opublikowane w "Echu Miasta")

Berger · Sentinel

Mój tekst o ukraińskim Sławsku, opublikowany w npm-ie:

U Maksyma w Sławsku
Byłeś już we Lwowie i złapałeś bakcyla Ukrainy? Chcesz jechać gdzieś dalej, w stronę Dzikich Pól, ale jeszcze dokładnie nie wiesz dokąd? O tej porze roku oczywiście najlepiej w góry. Dzikie Pola mogą poczekać do wiosny.

Na zielonej Ukrainie bywa również całkiem biało. Zwłaszcza zimą w Beskidzie Schidnim, czyli w Bieszczadach Wschodnich. Rolę ukraińskiego Zakopanego pełni, położone właśnie w tych górach miasteczko Sławsko. Dla białego sportu Sławsko zostało odkryte jeszcze na początku ubiegłego wieku, a w okresie międzywojennym, kiedy zachodnia Ukraina należała do Rzeczypospolitej, kurort stał się szalenie modny wśród polskich elit.

Rosjanie wolą dolary

Dziś do Sławska zjeżdżają narciarze z nie tylko z całej Ukrainy, ale także z zagranicy. Przybywa tu połowa Rosji, a nawet docierają smaglolicy mieszkańcy Kaukazu. A także Polacy, choć na razie wciąż nieliczni. Bo i dotarcie tam nie jest najprostsze. My pojechaliśmy pociągiem z Poznania do Przemyśla, gdzie już czekał na nas busik pewnego, ukraińskiego biura podróży. Na granicy panowie z biura zamienili kilka przyjaznych słów z niespieszącymi się zazwyczaj ukraińskimi pogranicznikami i już mogliśmy mknąć dalej. Niestety, firma już nie istnieje. Jak zatem do Sławska dojechać? Możemy dotrzeć tam własnym samochodem. Trzeba jednak wiedzieć, że drogi na Ukrainie nie są najlepsze i koniecznie pamiętać o łańcuchach na koła. Poza tym wielu polskich turystów narzeka na częste kontrole milicyjne, połączone z wymuszaniem łapówek. Bezpieczniejszą opcją wydaje się dotarcie najpierw do Lwowa. W ten sposób łączymy przyjemne z pożytecznym, bo Lwów jest pięknym miastem i warto poświęcić co najmniej kilka godzin na jego zwiedzenie. Ze Lwowa do Sławska sześć raz na dobę odjeżdżają dalekobieżne pociągi. Czas podróży to dwie i pół godziny. Można też skorzystać z licznych marszrutek (prywatnych busików), wyruszających z lwowskiego dworca autobusowego. Jest to zresztą opcja najbardziej ekonomiczna - za dojazd zapłacimy 50 hrywien, czyli 25 zł. Na miejscu zdecydowaliśmy się na nocleg w kwaterze prywatnej, co znowu stanowi najtańsze rozwiązanie. Cena bowiem to 5 dolarów za osobę. Kiedy zapytaliśmy, czy możemy uiścić należność w hrywnach, gospodarze, raczej starsi już wiekiem, zatem doskonale pamiętający czasy sowieckie, byli mile zdziwieni:
- Do czego to doszło, że Rosjanie płacą dolarami, a Polacy w naszej walucie - śmiali się.
Z lokum byliśmy bardzo zadowoleni, a szczególną atrakcją okazała się bania, czyli sauna, za którą, niestety, trzeba było płacić oddzielnie. Nie można jednak powiedzieć, żeby Ukraińcy mieli do pieniędzy stosunek przesadnie bałwochwalczy. Kiedy bowiem złożyliśmy się na wymaganą kwotę i poprosiliśmy gospodarza o przeliczenie, pan Wasyl machnął tylko ręką:
- Przecież wy też liczyć umiecie.
Jeżeli ktoś jest jednak przyzwyczajony do wygód hotelowych, również znajdzie w Sławsku coś dla siebie. Najlepsze chyba warunki panują w "Perlynie Karpat", gdzie doba kosztuje 300 hrywien. A jak z kwatery lub hotelu dojechać na stok? Nic prostszego. Pomiędzy miasteczkiem a górami kursują specyficzne marszrutki - gaziki i wojskowe ciężarówki. Zatrzymują się na kiwnięcie ręką. Wszystko z posowieckiego demobilu.
- Bardzo oryginalnie wygląda całkiem dobry, narciarski sprzęt, wystający ze starej, wojskowej ciężarówki - śmieje się Elżbieta Krenz, narciarka z Poznania, która szusowała w Beskidzie Schidnim.

Ucieczka z Grobowca

Kiedy rano wyszedłem przed próg domu, od razu zagadnął mnie kierowca jednego z takich gazików. Zagadnął po ukraińsku i bardzo szybko, z zaskoczenia odpowiedziałem więc po rosyjsku, że nie
rozumiem. Kierowca - lingwista od razu przeszedł na piękną mowę Puszkina. Mówi się, że zachodnia Ukraina jest nacjonalistyczna i antyrosyjska, ale nie dotyczy to Sławska, które w dużej części z nowych Ruskich żyje. Najpopularniejszym stokiem w okolicy jest Trościan. Nie jest on jednak najłatwiejszy, więc jeżdżą tam raczej doświadczeni narciarze. Natomiast idealny dla początkujących jest Politechnik - długi na ponad kilometr, łagodny i urozmaicony. Jednorazowy wjazd orczykiem (czyli padjomnikiem) kosztuje trzy hrywny. Na miejscu możesz wypożyczyć niezły sprzęt (trzeba szukać budy z napisem „prokat łyż”), płacąc 25 - 50 hrywien za dobę, wynająć instruktora, a także zjeść pierożki (warieny) i popić je na przykład grzanym (czyli horiaczym) winem z plastikowego kubka. Garkuchnie porozkładały się na co bardziej płaskich odcinkach w poprzek stoków, a do ognia pod kotłami kramarze beztrosko wrzucają zużyte, plastikowe naczynia. Dzięki temu tu i ówdzie nad stokiem unosi się żółty, gryzący dym. Kiedy przychodzi ocieplenie, większym od dymu zagrożeniem dla narciarza mogą być jednak łachy gołej ziemi - w Sławsku nie marnotrawi się pieniędzy na armatki i sztuczne naśnieżanie. Skoro jest jednak tak źle, dlaczego warto tam jechać? Cóż, o to samo kilkakrotnie pytali mnie też miejscowi. A jechać warto chociażby po to, żeby poznać ludzi.
Zaś poznać jest ich łatwo, bo wschodni Słowianie nawet podczas kilkuminutowej jazdy na orczyku potrafią nawiązać z przygodnym współtowarzyszem całkiem interesującą pogawędkę.
- Po jakiemu wolicie rozmawiać, po ukraińsku czy rosyjsku? – zapytała mnie dziewczyna z Odessy, kiedy się dowiedziała, że jestem z Polski. – Bo dla mnie to bez różnicy – zapewniła zaraz.
Koleżanka z kolei jechała z czarnowłosym narciarzem z Kaukazu, który w dosadnych, żołnierskich słowach wyrażał swoją niezbyt pochlebną opinię o Rosji i Rosjanach. Ukraińcy zaś na Rosjan wprawdzie nie narzekali, za to zdarzało im się cierpkim tonem wypominać nam przedwojenną, twardą władzę II Rzeczypospolitej nad zachodnią Ukrainą. My tymczasem ruszamy na Grabowiec, kolejny stok, który również uchodzi tu za łatwy. Nie podzielamy tej opinii i złośliwie przekręcamy nazwę nartostrady na "Grobowiec", a po jednym zaledwie zjeździe uciekamy na oswojony już Politechnik. Szusujemy na dziko, nieoznakowanym szlakiem. Krajobraz jest zeszpecony słupami i drutami, ale widać, że to znakomity teren zarówno na wędrówki piesze, jak i biegówki.

Krótka historia pewnej przyjaźni

No dobrze, ale mało kto będzie zasuwał na nartach przez cały dzień. Po południu i wieczorem dzielny władca stoku zazwyczaj lubi odpocząć w jakiejś knajpce. Nie oszukujmy się, w Sławsku wybór lokali nie jest jakiś szczególnie wielki. Na szczęście godna polecenia restauracja "Maksym" znajduje się w samym centrum miejscowości. My trafiliśmy tam dzięki ułańskiej fantazji Wadima, Rosjanina z Kijowa, a naszego sąsiada z kwatery. Wadim podszedł do kierowcy ciężarówki, rzucił kilka hrywien i zażądał zawiezienia nas do restauracji. Ciężka maszyna ruszyła z piskiem opon i... zaraz się zatrzymała, bo „Maksym” znajdował się sto metrów dalej. Ceny w knajpce są przystępne; dobry obiad można zjeść za 30 hrywien. Co więcej, bez problemy można też dostać świeże warzywa, co ważne, bo w sklepach królują mięso, słonina i konserwy. Zaś na dolnym piętrze budynku znajduje się sala, gdzie organizowane są potańcówki przy rosyjskim disco. Wadim zamówił utwór „dla przyjaciół z Polski”. Niestety, przyjaźń nie potrwała zbyt długo. Okazało się, że mamy nieco inne gusta co do napojów wyskokowych. My woleliśmy piwo, a Wadim wódkę. Nie podobało nam się też podejście Rosjanina do ukraińskich kelnerek. Wadim zamawiał po rosyjsku i potrafił władczym tonem zażądać od kelnerki krzesła, które stało pół metra od niego. Nie wzbudzał tym raczej sympatii zatrudnionych w restauracji dziewczyn. My przeciwnie, mogliśmy liczyć na ich miłe uśmiechy, bo nie próbowaliśmy zgrywać bogatych turystów z Zachodu, a zamawialiśmy po ukraińsku. Nie jest to trudne, kiedy ma się przed sobą rozłożoną kartę, choć trzeba oczywiście znać cyrylicę.
Innym sposobem na relaks po zjazdach może być wyprawa wynajętym gazikiem do odległej o 30 km wsi Rożanka. Najlepiej poświęcić na to cały dzień. Naprawdę warto, ponieważ w Rożance znajdziemy śliczne, drewniane cerkiewki oraz również drewniane, zabytkowe, dwustuletnie nawet chaty z pięknymi gankami i rzeźbionymi balustradami."

Berger · Sentinel

Niezmordowana podróżniczka Ada dotarła tym razem do Bałtyki:

"Trzy stolice
Wilno, Ryga i Tallin... a z każdego z nich zupełnie inne, subiektywne wspomnienia.
Wilno to ład i porządek, odnowiona Starówka, tłumy turystów i tylko gdzieś poznikały powszechne jeszcze kilka lat temu napisy po polsku. Coraz częściej łatwiej tu dogadać się po angielsku, czasami po rosyjsku. Polski nadal słychać jednie na Rossie i pod Ostrą Bramą.
Na zwiedzanie miasta warto poświęcic 2-3 godziny, by po prostu przejść się po centrum w kierunku Wzgórza Zamkowego i z powrotem, po drodze poszukując jakiejś miłej knajpki z lokalnym jedzeniem. Bo właśnie lokalne, tradycyjne jedzenie to jedna z większych atrakcji na Litwie. (...)
Kolejna stolica na naszej drodze to Ryga. Dotarliśmy tam w sobotę wieczorem, niestety po zamknięciu wszystkich sklepów i naszym największym problemem okazało się kupno mapy miasta, a co za tym idzie, odnalezienie hoteli czy kempingów, których adresy wcześniej spisaliśmy. Dodatkowym utrudnieniem była Starówka zamknieta dla ruchu samochodowego, a raczej z ruchem bardzo ograniczonym opłatą wjazdową. Polegliśmy i na noc podjechaliśmy do pobliskiej, nadmorskiej Jurmały.
Drugą szansę Ryga dostała w niedzielny poranek. I tu znów pech. Zaparkowaliśmy w centrum, blisko Starówki, na dużym placu. Bez opłat, bo w niedziele opłaty za parkowanie nie są pobierane. Jakieś 1,5 godziny pochodziliśmy po urokliwych, aczkolwiek niczym szczególnym się nie wyróżniających staromiejskich uliczkach, wypiliśmy gorące kakao i kawę w dopiero co otwartej knajpce i czas w dalszą drogę. Dochodzimy do auta, niby wszystko w porządku, tylko dlaczego drzwi się tak lekko otwierają? Czyżbyśmy ich nie zamknęli? W środku na pierwszy rzut oka wszystko jest ok, ale jakby większy bałagan na tylnym siedzeniu. Coś jest nie tak. I dopiero wtedy zauważyliśmy dziurę po radiu :( Nerwowo zaczęliśmy sprawdzać, co jeszcze zginęlo. Jedzenie jest, moje buty są, plecaki w bagażniku są. Nie ma tylko małego plecaczka z naszymi książkami i ładowarkami i zaginął jeden kwas chlebowy (piwo pozostało nietknięte!). Pozostał nam też zestaw CB radio, bo nie jest to sprzęt powszechnie używany na Łotwie. Acha, a w ramach zysków mamy dodatkowe nożyczki, kórymi złodzeje otworzyli sobie drzwi! Na nasze szczęscie, zarówno drzwi samochodowe, zamek, szyby, jak i kable od radia i panel pozostały w stanie nienaruszonym. Adam później przetestował i tymi samymi nożyczkami sam dał radę Lanosa otworzyć!
To tyle jeśli chodzi o Rygę. Z dużych miast pozostał nam jeszcze Tallin. I tu duże, pozytywne zaskoczenie. Stare Miasto ma niesamowity klimat, trochę podobny do Krakowa. Centrum otoczone jest jasnym, kamiennym murem, a w środku wąskie, brukowane uliczki, wzniesienia, zaułki, małe budynki, gotyckie baszty. Każdy może odkryć coś dla siebie: cerkwie, kościoły, wieże, a nawet małe podziemia. Szkoda tylko, że ceny w knajpkach takie bardziej skandynawskie.
Poza centrum warto też wybrać się do dzielnicy portowej by zobaczyć dobrze utrzymane ruiny klasztoru w Pirita. Jeszcze parę lat temu była tam dodatkowa atrakcja - udostępniona do zwiedzania jedna z dwóch estońskich łodzi podwodnych: Lambit. Empirycznie przekonaliśmy się, że już jej tam, nie ma :( gdzieś została wywieziona i nikt nie wie co się z nia stało.
W planach mieliśmy jeszcze wyskok do położonych zaledwie 85 km od Tallina Helsinek, ale nie wyrobiliśmy się czasowo. Bardziej zależało nam na dokładnym zwiedzeniu Estonii, a na Helsinki mamy już nowy plan: kiedyś tam polecimy i połączymy to ze zwiedzaniem Sankt Petersburga :) (...)"

http://www.podrozeady.com/viabaltica1.htm

Virtanen · `Bywalec`

Jakiego Wschodu ????????? Czy ktoś tu woogle ma mózg na swoim miejscu i podstawy wiedzy? Od kiedy Litwa, Łotwa czy Estonia to Wschód???? LITWA, ŁOTWA I ESTONIA TO KULTUROWY ZACHÓD EUROPY. Kraje zachodniej kultury to te, gdzie język pisze się łacińskimi literami, a rdzenna ludnośc wyznaje katolicyzm i protestantyzm, a więc Litwini- katolicy i Łotysze i Estończycy- luteranie, to ZACHÓD. Wschód to Ukraina, Białoruś, Rosja czy Bułgaria i kilka innych krajów.
Kraje bałtyckie (Litwa, Łotwa i Estonia) to kulturowo Zachód Europy. Ktoś kto zakłada
temat o krajach bałtyckich w tym dziale chyba ma problemy z
historią i woogle ze światopoglądem i podstawową wiedzą...
Co więcej: ŁOTWA, A JUŻ ZUPEŁNIE ESTONIA TO KULTUROWO WYRAŹNIE
BARDZIEJ ZACHÓD NIŻ POLSKA, Litwa to poziom Polski.
Nawet geograficznie te kraje leżą dalej na zachód niż np.
Finlandia. A przed Wojną to POLSKA BYŁA WSCHODNIM SĄSIADEM LITWY, a NIE LITWA POLSKI!: Litwa nawet nie graniczyła z ZSRR!, a Polska tak i to na dużej długości.:

Wg ONZ Litwa, Łotwa i Estonia zaliczają się do EUROPY
PÓŁNOCNEJ, a to właśnie Polska zaliczana jest do Europy Wschodniej.
Politycznie te kraje to Unia Europejska i NATO.
Z punktu widzenia Estończyków czy nawet Łotyszy to Polacy są
Wschodem w porównaniu do nich. Polacy to Słowianie- tak jak
Rosjanie, a nie ludy fińskie i bałtyckie jak Litwini, Łotysze i
Estończycy i Polacy nie mają tak silnych wpływów germańskich
jak Łotysze i Estończycy. To, że te kraje były pod okupacją
radziecką- ZSRR to nie ma tu nic do rzeczy. Estończycy czują się
i są Skandynawami.

Jakby ktoś miał problemy z tym podziałem na kultury w Europie, to
to jest mapa gdzie zaznaczono kultury w Europie, kultura
zachodnio-europejska- na czerwono, a wschodnio-europejska na szaro:

Oto 3 artykuły, pierwszy dotyczy historii Łotwy i Estonii (czyli
dwóch z 3 tzw. krajów bałtyckich). Artykuł nazywa się
"Germańska Łotwa i Estonia" ponieważ germańskie wpływy były
najważniejsze w historii tych krajów. Drugi artykuł dotyczy tego
jak widzą Polaków (szczególnie tam mieszkających) Łotysze i
Estończycy i też wspomniane jest o Litwinach. Trzeci dotyczy
znanych Estończyków.

GERMAŃSKA ŁOTWA I ESTONIA.
Łotysze to, obok Litwinów, jedyni, istniejący obecnie,
przedstawiciele Bałtów (Ludów Bałtyckich). Estończycy to
Ugro-Finowie (tak jak np. Finowie), dokładniej- Ludy Fińskie.
Łotysze posługują się bałtyckim językiem łotewskim, a
Estończycy ugro-fińskim językiem estońskim. Estończycy są
najbliższymi krewnymi Finów. Jednakże Łotysze jak i Estończycy
mają silne wpływy obce w kulturze. Najsilniejsze z tych wpływów,
które oddziaływały na te narody, to wpływy germańskie (ze
Szwecji, Danii oraz Niemiec).

Przedstawie tutaj historię Łotwy i Estonii. Większość
informacji tu zawartych jest ogólnie dostępna, nawet w
encyklopediach, ale zwykle podana jest w dość zawiły sposób, ja
przedstawię to czytelniej.

1. ERA WIKINGÓW

Już w czasach Wikingów rozpoczął się silny wpływ germańskiej
kultury na ternie Łotwy (oznaczonej na mapie- Letts) i Estonii
(oznaczonej, starą nazwą- Chuds). Jak widzimy z mapy wpływy
Wikingów były bardzo wczesne na terenie Łotwy i Estonii. Jak
widzimy z mapy- estońskie wyspy Saaremaa i Hiiumaa to jedyne tereny
na świecie, oprócz Danii, Norwegii, Szwecji i skraweczka Niemiec
gdzie osadnictwo skandynawskie było już w 8 wieku (bordowy kolor)!
To więc historycznie Skandynawia w tym samym stopniu co np.
Szwecja.
Natomiast zielony okolor na mapie oznacza tylko najazdy Wikingów i
małe lub brak osadnictwa skandynawskiego w tych czasach. Tak więc
widzimy, że np. Finlandia nie miała osadnictwa Wikingów lub było
one bardzo małe, a nawet one były tylko na części terytorium
Finlandii.
Jak widzimy z mapy Polska nie miała wcale lub prawie wcale (jedynie
na części Kaszub) wpływów Wikingów. Wprawdzie były one na
terenie obecnego woj. warmińsko-mazurskiego i zachodnipomorskiego,
ale przecież obecnie nie mieszka tam rdzenna ludność. Oczywiście
mapa generalizuje i pewnie w Polsce też były jakieś wpływy
Wikingów.

Tak więc wpływy Wikingów były na Łotwie i Estonii bardzo silne.
Do teraz łotewskie stroje ludowe zawierają elementy z kultury
Wikingów, a godło estońskie prowincji Saare (obejmującej wyspę
Saaremę) przedstawia łódź Wikingów:

Łódź wikingów została też umieszczona na obiegowej estońskiej
monecie (1 korona) z czasów międzywojennych:

2. CZASY PÓŹNIEJSZE

W wyniku Krucjat Północnych w początkach średniowiecza Łotwa,
Estonia oraz Finlandia znalazły się pod germańskim panowaniem.
Finlandia pod panowaniem szwedzkim, a Łotwa i Estonia pod
panowaniem niemieckim, z tym że północ Estonii- pod panowaniem
duńskim. Tak to wyglądało- Łotwa i południe Estonii- panowanie
niemieckie- Niemiecki Zakon Kawalerów Mieczowych, a północ
Estonii- panowanie duńskie. Zauważmy, że nazwa stolicy Estonii-
Tallinn (po niem. Rewel) znaczy w j. estońskim- "Duńskie Miasto".

Tak przedstawiała się sytuacja tych państw po krucjatach
północnych, Łotwa i płd. Estonia na jasnofioletowo, płn.
Estonii na niebiesko, widzimy też skrawek Finlandii opanowanej
przez Szwecję.

Rozpoczęły się długie i silne wpływy niemieckie i skandynawskie
na terenie Łotwy i Estonii. Językiem urzędowym w tych krajach
stał się niemiecki. Sytuacja ta trwała setki lat.

Tak wygląda historia Łotwy:
1225- opanowanie przez Niemców całej Łotwy i panowanie
niemieckie. Jednak różne części kraju miały różną historię:

1)Kurlandia i Semigalia (ze stolicą- Rygą!!!)- regiony stanowiące
połowę Łotwy (!) pozostały pod panowaniem Niemców do 1795 !
570 lat te części Łotwy, były pod panowaniem Niemców
nieprzerwanie! Z językiem urzędowym niemieckim, były pod
panowaniem- Kawalerów Mieczowych, Krzyżaków i Ks. Kurlandii.
Następnie ta część Łotwy była pod panowaniem rosyjskim 123
lata.

2)Liwlandia (północ Łotwy) pod panowaniem Niemców pozostała do
1561 czyli 336 lat, następnie ten region na ok. 60 lat
został włączony do Polski, a następnie około 100 lat
należał do Szwecji. Czyli mamy 436 lat panowania
germańskiego w tej części Łotwy. Do Rosji ten region należał
197 lat.

3)Latgalia (wschód Łotwy) pod panowaniem Niemców był
również 336 lat. Ten region długo był pod panowaniem
polskim- 211 lat, a pod panowaniem rosyjskim 196 lat.

Jak widzimy, panowanie germańskie na terenie Łotwy trwało
średnio około 500 lat.

Tak wygląda historia Estonii:

Ok. 1200 roku Estonia zostaje opanowana przez Niemców przybyłych z
opanowanej już Łotwy.

Od 1200 do 1583r., czyli 383 lata Estonia znajdowała się
pod panowaniem niemieckim, w międzyczasie przez 126 lat
północna część Estonii należała do Danii. Następnie, w
1538r. Estonia znalazła się pod panowaniem Szwecji i pozostała w
nim do 1721r., czyli 183 lata..

Następnie, w 1721r., rozpoczęło się w Estonii panowanie
rosyjskie trwające 197 lat.

Jak widzimy panowanie germańskie (niemieckie, duńskie i
szwedzkie) trwało aż 566 lat na terenie Estonii. (tu należy
się uwaga, południowa, niewielka, część Estonii należała
też, międzyczasie, do Polski, przez 38 lat).

Estonia i północna Łotwa stanowiące część Szwecji (kolor
zielony):

3.PANOWANIE ROSYJSKIE.

Po rozpoczęciu panowania rosyjskiego w 18 wieku na terenach Łotwy
i Estonii, Rosja, w 1809r. opanowała także Finlandię. Finlandia
na 110 lat przeszła pod panowanie rosyjskie.
Co bardzo ważne- aż do 19 wieku, mimo nastania oficjalnego
panowania rosyjskiego, Łotwa i Estonia rządzone były całkowicie
samodzielnie przez Niemców Bałtyckich, przez Radę
Regionalną, tzw. Landtag, panowanie rosyjskie było tylko formalne.
A nawet po XIX wieku właściwie to Niemcy byli głównie w
administracji.
Na Łotwie i Estonii, podobnie jak w Finlandii, wciąż wpływy
germańskie były bardzo silne. Ponieważ wyższą klasę
społeczeństwa, administrację itd. na Łotwie i Estonii stanowili
Niemcy, a w Finlandii Szwedzi.

4.1918r.- NIEPODLEGŁOŚĆ ŁOTWY I ESTONII.

W 1918r. Łotwa, Estonia, Finlandia, Litwa, Polska, Węgry,
Czechosłowacja i kilka innych państw powstało lub odzyskało
niepodległość.

Mniejszości narodowe na Łotwie i Estonii miały szerokie prawa w
nowopowstałych państwach.

Na przykładzie banknotu estońskiego z czasów międzywojennych- 5
marek, widać to, że Estończycy byli sprawiedliwie nastawieni do
mniejszości narodowych. Na pierwszej stronie banknotu napisane jest
po estońsku, ale na drugiej po- niemiecku, szwedzku i rosyjsku,
czyli w językach największych mniejszości narodowych.

po estońsku:
http://images35.fotosik.pl/167/60c44b5cb53f69a4.jpg

po niemiecku, szwedzku i rosyjsku:
http://images43.fotosik.pl/312/b886224e7d11f765.jpg

Czasy w okolicach II wojny światowej to także walka Łotyszy i
Estończyków przeciw atakującym ich kraje ZSRR, często w
formacjach niemieckich.

Alfons Wilhelm Rebane, jeden z tysięcy Estończyków walczących w
legionach SS. Jako jeden z dwóch obcokrajowców uhonorowany przez
Niemców- Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego z Liśćmi Dębu. Tu
w mundurze estońskiej armii z czasów miedzywojennych:

5. CZASY OBECNE I WPŁYW KULTURY GERMAŃSKIEJ.

Obecnie Łotwa i Estonia są w Unii Europejskiej i NATO. Są to
kraje nowoczesne i dość dobrze rozwinięte. Kultura germańska (z
Niemiec i Szwecji) odegrała najważniejszą rolę w kształtowaniu
kultury Estonii i Łotwy. Panowanie germańskie było w tych krajach
najdłuższe. Obecnie mnóstwo Estończyków i Łotyszy ma
niemieckie i szwedzkie nazwiska, może nawet i większość z nich.
Tylko, że Łotysze dodają do tych nazwisk końcówki "s" lub "is".
Na początku 20 wieku niemal wszyscy Łotysze i Estończycy mieli
niemieckie i szwedzkie nazwiska, potem pozmieniali, w większości
na etniczne. Tak samo jak Finowie w większości zmieniali na
etniczne z nazwisk szwedzkich.
Estończycy oraz Łotysze to także z wyznania Luteranie (jak
Skandynawowie i Niemcy z Północy Niemiec).
30% słów w języku estońskim wywodzi się z języka niemieckiego.
Nawet podstawowe słowa w języku łotewskim i estońskim są
często zaczerpinięte z niemieckiego, np. TAK to po łotewsku i
estońsku JA, (po estońsku pisane- JAH). Słowo I to po łotewsku
UN, od niemieckiego UND. Np. słowo POLICJA w języku estońskim
także wywodzi się z niemieckiego POLIZEI i brzmi POLITSEI:

Wpływy germańskie w architekturze są obecne oczywiście także w
każdym estońskim i łotewskim mieście, od razu to zauważymy.
Oczywiście najważniejszą rzeczą jest ich wpływ na mentalność
Łotyszy i Estończyków. Np. w Estonii jest krajem o bardzo niskiej
korupcji (tak jak kraje skandynawskie), Estonia jest na 27 miejscu
na świecie jeśli chodzi o brak korupcji, Polska, chodź i tak
poczyniła postęp, jest na 49.

Wpływy germańskie sprawiły, że Estończycy i Łotysze są
kulturowo znacznie dalej na zachodzie niż Polacy.

Oczywiście wszystko co tu napisane dotyczy tylko rdzennych
mieszkańców- Łotyszy i Estończyków, a nie ludności
napływowej. Aż 40% ludności na Łowie i 25% w Estonii stanowią
Słowianie (głównie Rosjanie) przesiedleni tam w czasie okupacji
radzieckiej (1945-1991) tych krajów, obecnie stanowią oni duży
problem dla Łotwy i Estonii. Litwa, Łotwa i Estonia były jedynymi
krajami zachodniej kultury należącymi do ZSRR, stanowiły więc
atrakcyjne miejsce dla ludzi z innych części ZSRR. Okupacja
radziecka- czyli przymusowe włączenie do ZSRR tych państw jest
uznawana przez Łotyszy i Estończyków za najgorszą rzecz w
historii.

WIZERUNEK POLAKÓW WŚRÓD ŁOTYSZY I ESTOŃCZYKÓW.
Jak wiadomo, ani Łotysze, ani Estończycy nie są Słowianami, są
to Bałtowie i Ugro-Finowie o bardzo silnych wpływach germańskich
w kulturze, z tradycji wyznania Luteranie (jak Skandynawowie).
Estończycy uważają się za Skandynawów.
W Estonii Polaków jest stosunkowo mało, na Łotwie jest ich
zdecydowanie więcej.
Jaki jest więc wizerunek Polaków wśród Estończyków i Łotyszy
(podkreślam- wśród ESTOŃCZYKÓW i ŁOTYSZY, nie chodzi tu o
wszystkich mieszkańców)?

Trzeba zacząć od tego, że na Łotwie i Estonii jest mnóstwo
Rosjan, przywiezionych tam za czasów ZSRR, 40% populacji Łotwy i
25% Estonii. Rosjanie ci są tam bardzo nielubiani przez Łotyszy i
Estończyków i nie pasują do nordyckiej mentalności Łotyszy czy
tym bardziej Estończyków.
Polacy pojawili się tam dość późno, w czasach gdy skończyły
się już skandynawskie i niemieckie oficjalne rządy (chodź w
rzeczywistości i tak rządzili tam Niemcy- tzw. Landtag), a
zaczęły się rządy rosyjskie.
Łotysze i Estończycy związani są z kulturą niemiecką i
skandynawską, natomiast przybyli Polacy związani zostali z
kulturą rosyjską.
Dlatego dziś Łotysze i Estończycy często wrzucają Polaków do
jednego worka z Rosjanami, Ukraincami czy Białorusinami. Dla
Łotysza czy Estończyka często Polak niewiele różni się od
Rosjanina. Powódów tego jest kilka:
-Polacy to Słowianie jak Rosjanie, język polski jest podobny do
rosyjskiego.
-Polacy mają inną mentalność niż Łotysze czy Estończycy.
Łotysze, a szczególnie Estończycy są bardzo powściągliwi,
zamknięci w sobie, małomówni, a Polacy otwarci w czym
międzyinnymi przypominają Rosjan.
-ale najważniejszą rzeczą jest to, że tamtejsi Polacy związani
są często z kulturą rosyjską, mówią z rosyjskim akcentem,
mieszkają w obszarach zamieszkałych głównie przez Rosjan, nie
znają łotewskiego czy estońskiego, trzymają się z Rosjanami, a
nie z Łotyszami czy Estończykami itd. Są tacy Polacy w tych
krajach, którzy do dziś nie mogą dostać obywatelstwa tych
krajów, ponieważ nie umieją języków narodowych i wciąz się
ich nie nauczyli. Wielu Polaków z Łotwy i Estonii dzieli los wielu
z tamtejszych Rosjan i posiada tzw. szare paszporty z brakiem
jakiegokolwiek obywatelstwa.

Podobna sytuacja jest na Litwie, tam ludnośc związana jest z
kulturą wschodnio-słowiańską, a nie z litewską kulturą
bałtycką, tam również wielu Litwinów patrzy na Polaków jak na
coś w rodzaju Rosjan.

Oczywiście są liczne wyjątki w tym, jest wielu zupełnie innych
Polaków tam, szczególnie w Estonii wielu Polaków zna estoński i
ma dobrą opinię wśród Estończyków.

Apropsos:
Rozkład mszy w jednym z estońskich kościołów, napis
"polakeelne" znaczy po estońsku "w języku polskim":

Tablica, w języku polskim i estońskim na temat internowania ORP
Orła w Tallinnie:

ZNANI ESTOŃCZYCY
Przedstawię tu najbardziej znanych Estończyków w historii,
większość z nich pochodzi z początku XX wieku:

Carl Robert Jakobson- pisarz, jeden z twórców odrodzenia
narodowego w Estonii:

Friedrich Reinhold Kreutzwald- estoński Mickiewicz, twórca
estońskiej epopei narodowej- "Kalevipoeg":

Jakob Hurt- estoński pastor luterański, wsławiony w
budowie niepodległej Estonii. Mimo, że był etnicznym
Estończykiem to uważał, że Estończycy powinni zostać
całkowicie zgermanizowani i właczeni do narodu niemieckiego gdyż
kulturowo należą do świata niemieckiego:

Johann Voldemar Jannsen- twórca hymnu Estonii, wsławiony w
estońskie odrodzenie narodowe:

Johann Köller- pierwszy etniczny Estończyk wsród
profesjonalnych malarzy:

Karl Einbund- aresztowany przez komunistów, jeden z
najważniejszych ludzi w polityce międzywojennej Estonii:

Ado Grenzstein- wydawca estońskiego pisma "Olevik".

Eugen Hebermann- architekt.

August Hansen- komunista estoński, rostrzelany w latach
50-tych.

Georg Hellat- estoński architekt, próbował stworzyć
estoński styl w architekturze.

Karl August Hermann- wydawca estońskiej gazety Postimees w
latach miedzywojennych:

Jaan Hünerson- przywódca Estońskiego Związku
Chłopskiego:

August Jakobson- komuista, pisarz w czasach Estońskiej SRR:

Anton Jürgenstein- znany pedagog, nauczyciel:

Richard Kleis- historyk, twórca "Eesti Entsüklopedia"-
"Encyklopedia Estońska".

Raimond Kolk- poeta, wydawca estońskiego czasopisma "Eesti
Looming",

Jaan Kross- poeta:

Hans Kruus- historyk, profesor uniwersytetu w Tartu, autor
wielu dzieł historycznych, komisarz ludowy w ZSRR, więziony w
latach 50-tych.

Peeter Karl Kunileid-Saebelmann- kompozytor.

Johan Laidoner- chyba najbardziej znany Estończyk ze
wszystkich. Jako pierwszy w Europie pokonał Sowietów, podczas
wojny estońsko-bolszweickiej. Bohater narodowy Estonii, zmarł w
sowieckim więzieniu, żonaty z Polką:

Georg Lurich- światowej sławy zapaśnik estoński:

Mart Laar- premier Estonii (po 1990r.)- znany z
przeprowadzenia odważnych reform:

Konstantin Päts- pierwszy prezydent Estonii. Piłsudski
poprosił go o otwarcie estońskiego rynku pracy dla Polaków, w
latach międzywojennych Estonia była jednym z miejsc gdzie Polacy
jeździli w celu pracy w tamtejszych portach itd:

Jaan Tõnisson-dwukrotny premier Estonii:

Arnold Rüütel- były prezydent Estonii.

Gerd Kanter - dyskobol, medalista olimpiady w Pekinie:

Kristjan Palusalu- znany estoński zapaśnik, z czasów
międzywojennych:

Alfons Wilhelm Rebane- estoński żołnierz, walączy potem w
jednostkach niemieckich:

Paul "Kugelblitz" Maitla (urodzony jako Paul Mathiesen)-
Estończyk walczący w szeregach niemieckich w czasie II wojny
światowej:

Harald Riipalu (urodzony jako Harald Reibach)- inny
Estończyk walczący w szeregach niemieckich:

Toomas Hendrik Ilves- obecny prezydent Estonii, tu z żoną
Evelin:

Vanilla Ninja- zespół:

Carmen Kass -estońska modelka:

KONKLUZJA TEGO JEST TAKA:
Litwa, Łotwa i Estonia to, tak jak Polska, kulturowy ZACHÓD Europy. Przy czym Łotwa i Estonia to kulturowy zachód BARDZIEJ NIŻ POLSKA, a Litwa to poziom Polski.
Pod względem politycznym to Unia Europejska i NATO, a więc też zachód.
Pod względem historycznym to Łotwa i Estonia najdłużej były pod panowaniem Niemców i Szwedów, a wiec Zachód.
Kulturowo Estończycy są bardziej zachodnim narodem niż ich najbliżsi krewni- Finowie. Dla wielu Estończyków czy Łotyszy to Polacy są Wschodem, przecież Polacy to krewni Rusków, a oni nie i Polska nie miała nawet w ułamku historii, tak silnych wpływów niemieckich czy skandynawskich jak Łotwa i Estonia

Berger · Sentinel

Nie śmieć. Jest już jeden wątek poświęcony "Bliskiemu Wschodowi" i tu możesz wrzucać swoje oczywistości na temat krajów bałtyckich. Nie mnóż bytów bez potrzeby.

Virtanen · `Bywalec`

Jak mogę wrzucać tu informację na temat krajów bałtyckich, jak przecież właśnie mówię, że to nie jest Wschód??? Jak już to Polska to Wschód, a napewno nie te kraje. Więc nie widzę żadnego związku z nazwą tematu, a krajami bałtyckimi.

J@ger · `n00b`

koty, nie drapta sie :P

a ty Virtanen moze pofolguj troche ?
za duzo tego na raz, i tlumacznie z googla tez kiepskie
cos od siebei moze od czsu dp czasu ? i krócej ?

Berger · Sentinel

I nie linkuj innych forów.