,,Życie jest cudem" | forum dyskusyjne [ Gość ]

Berger · Sentinel

Nowy film Emira Kusturicy przypomina nieco jego najsłynniejsze dzieło - "Underground". Oba obrazy opowiadają o wojnie w byłej Jugosławi. W obu pobrzmiewa elektryzująca, bałkańska muzyka. Jednak ,,Życie jest cudem" bije swojego poprzednika na głowę. Kusturica w niesamowity sposób pokazał nam narastające poczucie zagrożenia w przedwojennej Bośni, a konkretnie w jej serbskiej części. Pijany alkoholem i testosteronem milicjant, bawiący się w Wilhelma Tella za pomocą butelki z piwem. Mecz zamieniający się w bitwę. Pies i kot, z głuchym charkotem walczące o gołębia, który nagle spadł z dachu martwy. Niedźwiedzie atakujące ludzką sadybę. Serbski cywil strzelający do telewizora, w którym zachodnia dziennikarka przedstawia niepoprawną z jego punktu widzenia genezę konfliktu.
Kiedy wojna w końcu wybucha, oczekujemy najgorszego. Ale Kusturica nie pokazuje nam żadnej masakry. Wystarczą nieodległe odgłosy wystrzałów, nie pozwalające normalnie żyć. Wystarczy informacja, że syn Luki, głównego bohatera trafił do niewoli. Nieproszeni goście w mundurach, przerywający partyjkę szachów i z okrutnym uśmiechem wypowiadający straszne słowo ,,Mobilizacja".
Tym bardziej więc boimy się o uroczą, muzułmańską pielęgniarkę, która trafia do domu Luki jako zakładniczka. Ma być wydana swoim w zamian za syna Luki. Czy w normalnym kolejarzu, dobrym człowieku, obudzi się potwór? Przez moment wiele na to wskazuje.
Kusturica przedstawia początek wojny bośniackiej z serbskiego punktu widzenia. Nie jest obiektywny. Ale wybaczamy mu to. Widzi on bowiem w bośniackich Muzułmanach nie morderców, nie obiekty do eliiminacji, ale ludzi, sąsiadów. Innych wprawdzie, trochę egzotycznych, ale przez to bardziej nawet interesujących. Widać to podczas dialogu pomiędzy Luką a pielęgniarką. Na zewnątrz wszystko trzęsie się od wybuchów. W środku dwoje przytulonych do siebie ludzi roztrząsa drobne różnice semantyczne pomiędzy swoimi językami.